Бұл – жазбен қоштасу мұңына қарамастан, жүрекке жылу сыйлаған дүниелер туралы хикая
Күздің салқын лебі желкеден есіп тұрғандай. Аяқ астында сарғайған жапырақ көбейіп, кештер салқындап, көңіл жиі мұңға батады. Біздің бұл жолғы таңдауымыз да осындай сәл сағынышты болды.
Сән редакторы сарғыл тартқан шашын жоқтайды; диджитал директоры – қолға қайта оралмас балалық шағын аңсайды; мәдениет редакторы уақыт пен қаржының тапшылығына қайғырады; ал креативті директор жай ғана шаршағанын мойындайды. Бірақ осы мұңның ортасында әрқайсысы өздеріне өмірге деген құлшынысты қайтарған бір дүниені тапты: ол ойын консолі, Hermès әтірі немесе вьетнамдық дизайнердің жейдесі болсын.
Илья, диджитал директор
Қолға қайта оралған балалық шақ: Game Boy Advance
Бала кезімде менің ашық қызыл түсті Game Boy Advance SP консолім болатын. Мен оны жанымнан артық жақсы көрдім, бірақ есейіп, ол сезім басылды. Консольді көршіме бердім, ол оны жоғалтып алды. Онымен бірге менің балалық шағым да жоғалғандай болды. Бақытыма орай, оны қайта сатып алуға болады екен, сондықтан қазір менің коллекциямда 15-тен астам Game Boy бар. Шынымды айтсам, консоль жинауға деген құштарлық тек сағыныштан туған жоқ. Мен үнемі: «видеоойындар – бұл өнер» деп қайталаймын. Оның үстіне, бұл көрерменнің тікелей қатысуын талап ететін бірегей өнер. Тұтыну медиумы – консоль, дисплей, периферия – басқа еш жерде қайталанбайтын ерекше тәжірибе сыйлайды. PS1-дің визуалды артефактілері, Dreamcast-тың жад картасы, Game Boy-дың пішіні – ұсақ-түйек сияқты көрінгенімен, оларсыз өнерден алатын әсер толық болмайды. Сондықтан ескі консольді тарихтың қоқысына лақтырғанша, оны маған бергеніңіз жөн.
